《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
文学叙事电影，各种闪切、手持、广播、信件式表达。就是片长时长有点长，观看门槛拉升了。台词写得太好了！
3.5
看到一半就喜欢，看完了更喜欢。不管是什么时代，我们当中还是需要有人会像fabian一样说：“我的另一份工作是生活”。可把这份工作做好是多不容易啊……
结尾大量焚书又与当今系统性清理图书馆、关闭旧书网何其相似，或许为救人而死的法比安是幸运的，不用经历后来的一切
我为这样的角色感到想要忏悔，感到心痛，感到无奈，感到应该这样。感到，这才是对的，应该对抗这个时代的路。虽然知道会毁灭。但或许这是对的。
当他的尸体在湖中试图学会游泳时，声音已经被烈火掩盖。
一切希望、挣扎、痛苦、美好之后是平静，继而循环。爱前半小时及后半小时。
以为会是像乔乔兔那样得故事，但人物塑造、剧情和冲突都超出预期，主人公去世后，他的文字也被烧毁，整个人都被彻底抹去了
“她喜欢他，但他不是她想要的人。相反的情况也会发生。被一个人吸引，却不想一起生活。”“那就没有方方面面都合适的人吗？”“不要期待太高。”//“我们把爱当作商品，但我们也希望商品能爱上我们。”//“你总会找到阻挡女人前进的男人，而她为了绕开他不得不与他纠缠，你会习惯的。”//“我以为我们是一派的，我以为我们之间没有嫌隙。”“两个人无法成为一派。”
最肮脏最阴暗的地方的人最清醒，光明世界里的美跟善一定要消逝于碧波之中，混乱与自由从来都无法达到纯粹。
四月的华人看到这部电影，肯定不好受。电影里居然还出现了《进击的巨人》中的艾伦与猴子的屠杀与绝育之争。
3月看的电影，到了5月还会时常想起。这糟糕的生活，无处不在的无力感，割裂感，压的喘不过气来。
混乱的秩序，堕落的人们，在一战与二战相交的时代里。
不是短评：女主和男主分开后第一次在咖啡馆见面，问他为什么不看着自己 镜头只给了男主手一部分戏 无奈的手势
外行人也看得出来这部影片很特别：运用报纸海报与录像带进行的场景拼接、哥特式的浓妆、裸体的疯女人、自动弹奏的钢琴、两位旁观者(话外音)…我是个老古董，本来以为这样有意为之打破观者观感，呈现碎片化的电影不会是我的审美取向，但是看完后发现这些奇特的元素都还停留在我的脑海中，如陌生化理论所说“延长了审美感受”，也许我该多尝试些新鲜事物。
山雨欲来风满楼。结尾才点出纳粹二字，但实际上预兆式的疯狂早已经渗透到了日常生活当中。一切都有如预告式地走向那个我们所知的悲剧。秩序之下的恐怖，焚书时代的前兆，一个作家荒诞的死亡，不知是悲是喜。
坚持过前半小时的旁白叙事，故事本身极具思想与反思，导演镜头美学不错，暧昧性欠缺，主要归功于剧本或者说原著对后战争时期德国虚无主义，享乐主义的真实写照。人们的追求从精神层面转变为本能层面_饮食男女，大多数人都疯狂的躁动着，躁动的根本就是对未来的不确定，对未来看不到希望，只能把眼前的过下去，日子过一天少一天。
单纯而脆弱的人 溺亡在时代的重压落下之前 comprehensive的风格手法 住在出租屋里穷困的文艺青年 让人想起罪与罚里的罗佳
生活混乱不堪，压抑，找不到出路的时候可以看看。
法比安想过要和他的朋友一样盲目的生活下去，但这让他很绝望。莱辛在他的哲学中高呼恐惧和仇恨的声音不能再高过精神和心灵的，人的尊严时代即将到来。人文主义理想与堕落腐化的生活交媾，战争逼着人们向自己的心灵开枪，结果也只不过是法比安溺死时，露台上那个男人的声音:“一条鱼淹死了。”
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
